Και τ’ αγιόκλημα πια δε μυρίζει
Κι όσο κι αν προσπαθείς να ξεχάσεις – μπορείς;
Το μυαλό σου εκεί τριγυρίζει
Σ’ έναν λόγο πικρό, σ’ ένα βλέμμα σκληρό
Σε μιαν άσκεφτη, άστοχη λέξη
Σε μια εικόνα θολή, που μουδιάζει το νου
Και που δεν τον αφήνει να τρέξει
Να σηκώσει φτερά, να πετάξει ψηλά,
Και να φύγει μακριά, να ξεφύγει
Και να ψάξει να βρει του λωτού τον ανθό
Τη στιγμή το μπουμπούκι π’ ανοίγει
Είναι κάτι νυχτιές που ματώνει η ψυχή
Κι αρμενίζει σε θάλασσες θλίψης
Με έναν φάρο σβηστό κι ουρανό σκοτεινό
Την ψυχή σου, Ψυχή, πού θα κρύψεις;
Βάσω Αποστολοπούλου
COMMENTS